Wat de crisis en mogelijke oplossingen in de eurozone heeft veroorzaakt

De crisis in de eurozone begon toen beleggers zich zorgen maakten over de toenemende schuldenlast van de landen. Toen ze begonnen met het toewijzen van een hogere risicopremie aan de regio, namen de rendementen op staatsobligaties toe en legden ze de nationale begrotingen onder druk. Regelgevers merkten deze trends op en stelden snel een reddingspakket van 750 miljard euro op, maar de crisis blijft aanhouden, grotendeels als gevolg van politieke meningsverschillen en het ontbreken van een samenhangend plan onder de lidstaten om het probleem op een duurzamere manier aan te pakken.

In dit artikel zullen we enkele onderliggende oorzaken bekijken van de crisis in de eurozone en mogelijke oplossingen om het probleem de komende jaren te verhelpen.

Crisis van de eurozone Tijdslijn en oorzaken

Veel deskundigen zijn het erover eens dat de crisis in de eurozone eind 2009 begon, toen Griekenland toegaf dat zijn schuld 300 miljard euro had bereikt, wat neerkomt op ongeveer 113% van zijn bruto binnenlands product (bbp). Het besef kwam ondanks waarschuwingen van de Europese Unie (EU) aan verschillende landen over hun buitensporige schuldniveaus die zouden moeten worden afgetopt op 60% van het bbp. Als de economie vertraagt, kunnen deze landen het moeilijk krijgen om hun schulden met rente terug te betalen.

Begin 2010 constateerde de EU verschillende onregelmatigheden in de boekhoudsystemen van Griekenland, die hebben geleid tot opwaartse herzieningen van haar begrotingstekorten. Ratingbureaus hebben onmiddellijk de schuld van het land verlaagd, wat heeft geleid tot soortgelijke zorgen over andere onrustige landen in de eurozone, waaronder Portugal, Ierland, Italië en Spanje, die een even hoog niveau van staatsschuld hadden.

Als deze landen vergelijkbare boekhoudkundige problemen hadden, kon het probleem zich uitbreiden naar de rest van de regio.

Het negatieve sentiment leidde ertoe dat beleggers hogere rendementen op staatsobligaties eisten, wat het probleem uiteraard verergerde door de financieringskosten nog hoger te maken. Hogere rendementen leidden ook tot lagere obligatiekoersen, wat betekende dat grotere landen en veel banken in de eurozone die deze staatsobligaties aanhielden geld begonnen te verliezen.

Regelgevingsvereisten voor deze banken vereisten dat ze deze activa moesten afschrijven en hun reserveratio's dienden te versterken door meer te sparen dan te lenen - wat de liquiditeit onder druk zette.

Na een bescheiden reddingsplan door het Internationaal Monetair Fonds, bereikten de leiders van de eurozone een reddingspakket van 750 miljard euro en richtten in mei 2010 de European Financial Stability Facility (EFSF) op. Uiteindelijk werd dit fonds verhoogd tot ongeveer 1 biljoen euro in Februari 2012, terwijl verschillende andere maatregelen ook werden uitgevoerd om de crisis het hoofd te bieden. Deze maatregelen waren zeer bekritiseerd en niet populair bij grotere succesvolle economieën, zoals Duitsland.

Landen die bailout-middelen ontvingen van deze faciliteit moesten strenge bezuinigingsmaatregelen ondergaan om hun begrotingstekorten en overheidsschuldniveaus onder controle te krijgen.Uiteindelijk leidde dit tot volksprotesten gedurende 2010, 2011 en 2012 die resulteerden in de verkiezing van socialistische leiders tegen bailout in Frankrijk en waarschijnlijk Griekenland.

Potentiële Crisisoplossingen in de eurozone

Het uitblijven van een oplossing voor de crisis in de eurozone werd grotendeels toegeschreven aan het gebrek aan politieke consensus over de maatregelen die moeten worden genomen. Rijke landen zoals Duitsland hebben aangedrongen op bezuinigingsmaatregelen om de schuldniveaus te verlagen, terwijl de armere landen die met de problemen klagen, klagen dat soberheid de vooruitzichten voor economische groei alleen maar belemmert.

Dit elimineert elke mogelijkheid dat ze het probleem "uitwerken" door economische verbetering.

De zogenaamde Eurobond werd voorgesteld als een radicale oplossing - een effect dat gezamenlijk werd onderschreven door alle lidstaten van de eurozone. Deze obligaties zouden vermoedelijk inruilen tegen een laag rendement en landen in staat stellen efficiënter te werken om uit de problemen te komen en de noodzaak voor extra dure reddingsoperaties weg te nemen. Deze zorgen werden echter in de loop van de tijd beperkt door de deflatie die volgde en obligaties werden een veilige haven voor beleggers die op zoek zijn naar rendement.

Sommige deskundigen waren ook van mening dat de toegang tot financiering met een lage rente de noodzaak van landen om soberheid te beteugelen en slechts een onvermijdelijke dag van afrekening te verlichten, zal elimineren. Ondertussen kunnen landen zoals Duitsland de dupe worden van de financiële last in het geval van enige wanbetalingen of problemen van Eurobond.

Het belangrijkste probleem van de afgelopen jaren is echter langdurige deflatie die de groei op afstand zou kunnen houden.

Key Takeaway Points

• De crisis in de eurozone was het gevolg van hoge staatsschulden die werden aangehouden door landen die tegelijkertijd te maken kregen met hoge begrotingstekorten.
• De bezorgdheid over de hoge obligatierendementen is de afgelopen jaren afgenomen, omdat deflatie de wereldeconomie heeft aangegrepen en beleggers heeft gedwongen de obligatierente te verlagen.
• De ultieme oplossing voor de crisis in de eurozone blijft ongrijpbaar, omdat de regio nog steeds moeite heeft om een ​​weg te vinden naar duurzame economische groei.