Deregulering: voordelen, nadelen en voorbeelden

Deregulering is wanneer de overheid beperkingen op industrieën vermindert of elimineert. Het doel is om het gemak van zaken te verbeteren. Het verwijdert een regelgeving die interfereert met het concurrentievermogen van bedrijven, vooral in het buitenland.

Consumentengroepen kunnen ook deregulering vragen. Zij wijzen op hoe de industrie leiders te gezellig zijn met hun regelgevende instanties.

Deregulering gebeurt op een van de drie manieren. Ten eerste kan het Congres stemmen om een ​​wet te herroepen.

Ten tweede kan de president een uitvoerend bevel uitgeven om de verordening te verwijderen. Ten derde kan een federaal agentschap stoppen met de handhaving van de wet.

Voors

1. Kleine nichespelers kunnen gratis innovatieve nieuwe producten en diensten creëren.
2. De vrije markt stelt prijzen vast. Daardoor dalen de prijzen als gevolg hiervan af.
3. Grote bedrijven in gereguleerde industrieën houden hun regulerende agentschappen vaak in de gaten. Met verloop van tijd worden ze kracht verzameld. Zij creëren dan monopolies.
4. Reglementen kosten 2 biljoen dollar in de verloren economische groei, volgens de National Association of Manufacturers. Bedrijven moeten kapitaal gebruiken om te voldoen aan federale regels in plaats van te investeren in fabrieken, apparatuur en mensen.

Nadeel

1. Assetbubbels hebben meer kans om te bouwen en te barsten, waardoor crises en recessies ontstaan.
2. Industrieën met grote initiële infrastructuurkosten hebben overheidssteun nodig om te kunnen beginnen. Voorbeelden hiervan zijn de elektriciteits- en kabelindustrie.
3. Klanten zijn meer blootgesteld aan fraude en buitensporig risicovolume door bedrijven.
4. Sociale zorgen zijn verloren. Bedrijven negeren bijvoorbeeld schade aan het milieu.
5. Landelijke en andere winstgevende bevolkingen zijn onderbediend.

Voorbeeld: Bankregulering

In de jaren tachtig probeerden banken deregulering om wereldwijd te concurreren met minder gereguleerde overzeese financiële bedrijven. Zij wilden dat Congres de Glass-Steagall Act van 1933 zou herroepen.

Het verbiedde retailbanken om deposito's te gebruiken om risicovolle aandelenkoersen te financieren. Net als andere financiële voorschriften beschermde het beleggers tegen risico en fraude.

In 1999 kregen banken hun wens. De Gramm-Leach-Bliley Act herhaalde Glass-Steagall. In ruil daarvoor hebben de banken beloofd om alleen in low-risk effecten te beleggen. Zij zeiden dat deze hun portefeuilles zouden diversifiëren en het risico voor hun klanten verminderen. In plaats daarvan investeren financiële bedrijven in risicovolle derivaten om de winst- en aandeelhouderswaarde te verhogen.

De buitenlandse landen beschuldigen deregulering voor de wereldwijde financiële crisis. In 2008 heeft de G-20 de Verenigde Staten gevraagd om de regulering van hedgefondsen en andere financiële bedrijven te verhogen. De administratie van Bush weigerde, omdat zulke regelgeving het concurrentievoordeel van de Amerikaanse bedrijven zou belemmeren.

Twee jaar later kreeg de G-20 verschillende zaken die hij had gevraagd.Congres heeft de Dodd-Frank Wall Street Reform Act overgenomen. Ten eerste vereist de wet dat banken meer kapitaal hebben om te kunnen kwijt raken tegen grote verliezen. Ten tweede omvatten er strategieën om bedrijven te voorkomen dat ze te groot worden om te falen. De grootste was verzekeringsgigant American International Group Inc. Derde vereiste dat derivaten naar uitwisselingen moesten verhuizen om beter te kunnen monitoren.

Voorbeeld: Energie Deregulering

In de jaren negentig beschouwden de overheids- en federale overheden de liberalisering van de elektriciteitsindustrie. Zij dachten dat concurrentie de prijzen voor de consument zou verlagen.

De meeste utiliteiten vochten het. Ze hebben veel uitgegeven om opbrengstcentrales, centrales en transmissielijnen te bouwen. Ze moesten ze nog behouden. Zij wilden niet dat energiebedrijven uit andere staten hun infrastructuur gebruiken om te concurreren voor hun klanten.

Veel staten zijn dereguleerd. Ze waren aan de oost- en westkust waar de bevolkingsdichtheid erop stond. Maar fraude kwam voor bij een bedrijf genaamd Enron. Dat stopte met verdere inspanningen om de industrie te dereguleren. Enron's fraude heeft ook het vertrouwen van beleggers in de aandelenmarkt aangetast. Dat leidde tot de Sarbanes-Oxley Act van 2002.

Voorbeeld: Deregulering van de luchtvaart

In de jaren 1960 en 1970 legde de Burgerluchtvaartraad strenge regels voor de luchtvaartindustrie.

Het beheerde routes en tarieven vastleggen. In ruil daarvoor garandeerde het een winst van 12 procent voor elke vlucht die minstens 50 procent vol was.

Als gevolg daarvan was vliegtickets zo duur dat 80 procent van de Amerikanen nooit gevlogen had. Het duurde ook lang voordat de raad nieuwe routes of andere wijzigingen goedkeurt.

Op 24 oktober 1978 heeft de Dereguleringswet van de luchtvaartmaatschappij dit probleem opgelost. Veiligheid was het enige onderdeel van de industrie die gereguleerd bleef. Concurrentie steeg, tarieven daalden, en meer mensen namen naar de lucht. Na verloop van tijd kunnen veel bedrijven niet meer concurreren. Ze werden ook samengevoegd, verworven of failliet gegaan. Als gevolg hiervan beheersen slechts vier luchtvaartmaatschappijen 85 procent van de Amerikaanse markt. Zij zijn Amerikaans, Delta, United en Southwest. Ironisch genoeg heeft deregulering een bijna monopolie ontstaan.

Deregulering zorgde voor nieuwe problemen. Ten eerste worden kleine en zelfs middelgrote steden, zoals Pittsburgh en Cincinnati, onderboden. Het is gewoon niet kosteneffectief voor de grote luchtvaartmaatschappijen om een ​​volledig schema te houden. Kleiner vervoerders dienen deze steden, tegen een hogere kosten en minder vaak. Ten tweede, luchtvaartmaatschappijen rekenen op dingen die vroeger vrij waren, zoals kaartveranderingen, maaltijden en bagage. Derde, het vliegen zelf is uitgeput geworden. Klanten lijden aan krap zitplaatsen, drukke vluchten en lang wachten.