Air Force Snipers in Irak - Sgts. Knoll en Jones

Als Personeel Sgts. Larry Knoll en Ace Jones reed naar de grondweg, de knobbanden van hun terreinwagens werpen enorme stofwolken op.

Goggles, over hun Kevlar-helmen gestreept, bedekt hun ogen. Ze droegen handschoenen en zware vesten, waarover een assortiment versnelling hing van de riemen van hun dragende uitrusting hing. En ze hadden stom M-4s - het laatste type M-16 assault geweer - sloeg over hun schouders.

De veiligheidsmachtluchters droegen de gereedschappen van hun handel. Vrienden en partners, ze wisten goed hoe ze hun staal, kunststof en rubber hielden op de hobbelige weg in Bashur Airfield, Irak, een buitenpost 255 kilometer ten noorden van de Iraakse hoofdstad Bagdad.

Ze stopten in de buurt van een rij tenten, stak hun voertuigen uit en stoten zich af. Rond hen zaten vliegeniers op babybedjes buiten hun doek, en konden ze maaltijden klaarmaken, klaar om te eten. En na een lange dag op het werk zagen de rantsoenen veel smakelijk voor Knoll en Jones.

"Wat een dag. We zijn druk bezig sinds we opgestaan ​​hebben, 'zei Knoll, die een beveiligingsautoriteit heeft zijn hele 10-jarige Air Force carrière. 'Het zal goed voelen om voor een tijdje van mijn voeten te komen. "

Maar na 14 uur op het werk was er kans dat ze geen rust zouden krijgen. Op elk moment kunnen ze de oproep krijgen om over te schakelen naar hun andere persona-snipers.

Niet de soort in Hollywoodfilms die op het platteland sluipen om weken te besteden aan een vijand voor die ene schot, een doodmoord.

No. Knoll en Jones zijn snel te zeggen dat ze - allereerst - veiligheidstroepen zijn die hun mede-airmen beschermen.

"We zullen alles doen wat nodig is om onze troepen veilig te houden," zei Knoll, van Saratoga Springs, NY

in Bashur - de hub van de Air Force-luchtlift naar het noorden van Irak op het punt van Operation Iraqi Freedom - dat betekende dat het "grunt" werk was.

Gaat op perimeter en off-base patrols, staande bewaker bij toegangscontrolepunten en bouw defensieve ontstekingsposities.

Geen probleem. Het is precies wat het paar is getraind om te doen. Wat ze verwachtten toen ze bij de Luchtmacht betrokken waren om veiligheids troepen te zijn. Zij houden van de levensstijl. Plus, als ze vrijwilligerswerk aan de 86ste Contingency Response Group toewijdden, wisten ze dat ze hun werk echt zouden moeten doen op een blote basis in het midden van een gevecht ergens.

Ze zijn in een unieke eenheid, de enige in de Luchtmacht. De baan van de groep moet de eerste zijn om op een kale basis te landen om vliegveld- en luchtvaartmaatschappijen te vestigen - pronto. Het 786ste Expeditieve Veiligheidsmachtenschadron, waar Knoll en Jones in operaties werken, zorgt voor de veiligheid. De politiehouders houden de luchtvaartuigen veilig, omdat ze de vliegtuigen landeren, lossen en lanceren.

Een scherp oog

Knoll en Jones hebben echter nooit gestopt met het scannen van de omliggende bergen - een instinct dat ze tijdens sniper training hadden ontwikkeld. Met een scherp oog van een sluipschutter keken ze naar een onzichtbare vijand. Een mobiel en ontwijkend vijand die, als hij niet gestopt was, eskaderingspartners zou kunnen aanvallen en doden en verwoesting kunnen veroorzaken met vluchtoperaties.

Het sniper team hoopte hun training op de proef te stellen. Zo hielden zij hun lange rifles en Ghillie camouflage pakken klaar. In enkele minuten konden ze hun uitrusting verzamelen en zwijgend in de bergen zwijgen op zoek naar een doelwit.

Maar in de nabijgelegen plattelandsgemeenschappen rond het vliegveld kenden het Koerdische volk hun vrienden en buren goed. Nieuwe gezichten zijn makkelijk te zien. Zo raakt het nieuws van een vreemdeling snel, makkelijk te bereiken vriendelijke intelligentieoperaties in het gebied.

Het is de intelligentie mensen die scherpschutters hun doelen geven.

Maar de lokale ogen en oren hielpen de Iraakse troepen en terroristen om in te schieten en in Bashur te schieten.

Maar de oorlog tegen terrorisme is geen precieze operatie. Terroristen zijn onvoorspelbaar en slaan snel, waardoor aanvallen moeilijk te stoppen zijn, zei Jones. En de belangrijkste missie van Bashur heeft ervoor gezorgd dat het voortdurend bedreigt zolang de oorlog met Irak doorgaat.

?? We zullen doorgaan met onze gewone banen, ?? zei Jones, een 11-jarige dierenarts van Wake Forrest, N. C. ?? Maar we moeten klaar zijn om over te schakelen naar de sniper modus, om elke bedreiging uit te sluiten voordat een van onze mensen pijn doet. ??

Knoll en Jones zijn al meer dan twee jaar een team geweest. Zij hebben hun vaartuig door middel van uitgebreide training geënt. Ze blijven klaar en kunnen hun snipers kits verzamelen en in enkele minuten op de prowl staan. Ze wisten dat hun hoofddoel een slechte man zou zijn die een schoudervuurde raket draagt.

Daarom houden ze de bergen in de gaten. Omdat slechts één raket die uit een van de omliggende pieken in hun tentstad is ontslagen, enorme verwondingen kan veroorzaken. En als een raket een vrachtvliegtuig raakt, kan het alle luchtverrichtingen stoppen in de strategische 7000-voetbaan.

Dat zou niet goed zijn geweest, om het minst te zeggen. Omdat tijdens de operatie om Irak te bevrijden meer dan 366 C-17 Globemaster III en C-130 Hercules-transporten meer dan 23 miljoen pond vracht op het vliegveld hebben gedaald. De meeste vliegtuigen kwamen 's nachts aangekomen, geladen aan de kieuwen met benodigdheden en uitrusting. Luchtmensen liepen om ze te lossen door het dim groen licht van hun nachtzichtbril.

De nabijgelegen bergen echderen met het geluid van vliegtuigmotoren. En de groep rendeerde verduisterde operaties om nog een lagere beveiliging toe te voegen aan de Bashur nacht. Knoll en Jones wisten dat ze hun werk in het donker zouden moeten doen. Het maakt niet uit, zeiden ze.

?? Dag of nacht, onze taak is om een ​​doel uit te trekken voordat hij op een van onze multimillion dollar vliegtuigen kan vuur? of iemand vermoorden, ?? Knoll zei.

Het missen van een schot is dus geen optie. Alles wat minder is dan een bevestigde hit, doet weinig om de bedreiging voor de airmen op de grond te verminderen. Maar als de exacte code van hun werk extra druk op de snipers legde, vertoonde ze niet in hun gezichten.

?? Je zorgt er gewoon voor dat je niet opkomt, ?? Knoll zei.

Getraind om te snipen

Maar ik snap? is niet in hun woordenschat. Zij weten dat hun talenten in grote vraag zijn. Dat de blote gerucht die ze op het slagveld hebben, kunnen door de vijandelijke gelederen rillingen verzenden.

?? Snipers zijn de grootste psychologische afschrikwekkende op het slagveld ?? Knoll zei.

Zij zijn ook de meest gehate troepen in een gevechtszone. Dus snipers moeten zich op de missie concentreren en wat ze doen om te overleven, zei hij.

?? We kunnen geen fout maken, ?? hij zei. ?? Te veel staat op het spel. Bovendien, hoeveel snipers heb je gehoord van wie teruggekomen zijn van een kampioen gevangene? ??

Knoll en Jones accepteren de verantwoordelijkheden van hun baan en de risico's. Ze wisten wat ze erin kwamen toen ze zich bij de contingentie-reactiegroep bevonden, met zijn hoofdkantoor in de Ramstein Air Base, Duitsland.

Hun eskader is in de nabijgelegen Sembach Air Base. Toen ze aankwamen, waren er zes snipers. Maar voor de afgelopen tweeëntwintig jaar zijn Knoll en Jones de enige twee geweest. Hun lessen staan ​​tegenover elkaar en trainen samen. Ze maken ook hun werk los, zodat ze elkaar goed kennen.

Beiden gingen door de Army Sniper School in Fort Benning, Ga., Een maand uit elkaar. Ze gingen ook door de Air National Guard-run countersniper school in Camp Joseph T. Robinson, Ark.

Maar het is de vijf weken cursus op de elite Army school die ze waardevol maakt voor de groep. Zij leerden geavanceerde marksmanship vaardigheden, wind effecten meten en schatten het bereik op doelen. Ze hebben ook geleerd om doelen te detecteren, op te sporen en te stalen, tegen stalking en camouflage. En ze hebben geleerd om sites te selecteren voor, en op te zetten, vooruit luisterende en observatieposten, en ook te masteren hoe ze onopgemerkt blijven in hen.

Dat geeft de commandant van de rampgroep een mogelijkheid om de snipers het beste te gebruiken. De commandant kan ze op het vliegveld bewaren om de bescherming van de krachten te beschermen of tegen brandweer te bieden? of stuur ze naar de nabijgelegen ridgelines. De langdurige patrouilles, die een paar dagen duren, zijn slechte jongens met de schoudervuurde raketten. Deze wapens kunnen vliegtuigen van zo ver als zes mijl bedreigen.

?? We patrolleren goed voorbij de voorlijnen, zodat we een doel goed kunnen afnemen voordat het ons vliegtuig of mensen kan bedreigen, ?? Knoll zei. ?? We moeten de hele tijd scherp oog open houden. ??

Eens op de jacht, hoe langer het schot, de verder weg snipers zijn van de problemen. Dus Knoll en Jones spenderen uren op het schietbereik en schieten hun M-24 sniper rifles af. Het is een militaire wijziging van het Remington 700 jachtgeweer.

?? We oefenen als een team, dus we weten hoe elkaar elkaar werkt ?? Zei Jones.

Het teamwerk betaalde op de Army school, waar snipers van 400 tot 600 rondes moeten schieten op doelen die variëren van 12 inch tot 20 inch in hoogte. Ze schieten uit verschillende afstanden en onder verschillende situaties. Soms kenden ze de afstand tot het doel en soms niet.En ze moeten tijdens de dag en 's nachts bewegende doelen treffen.

Om elke fase te kunnen doorstaan, moeten snipers 14 doelen raken. Knoll en Jones hebben beter gedaan.

?? We raken 18 of 19 doelstellingen consequent, ?? Zei Jones. ?? We zijn trots op goede schoten. ??

Beiden hebben meer dan 1 000 yards bereikt. Maar in Bashur nam Knoll noch Jones geen schot. Ze bleven trainen en bleven lange patrouilles, maar ze gaan niet op een echte operatie. Zij wilden anders.

Ze hebben wel wat opwinding gehad. Knoll en Jones ?? en 18 andere groepsleden? geparachuteerd in Bashur met 1, 000 valskermspelers van de 173 Airborne Brigade uit Vicenza, Italië. De soldaten beveiligen de omtrek terwijl de luchtvaartmaatschappijen de baan beveiligen en de luchtvaart opereren.

Het was een historische sprong, en 14 van de Air Force-jumpers waren veiligheidsmachtigen. De luchtvliegtuigen waren de Air Force's eerste conventionele krachten om in een gevechtszone te vallen. En de grote C-17's die hen vallen, waren op hun eerste gevechtsvalsemissie.

?? We zijn net thuis van een inzet en had vier dagen om terug te keren naar het podium voor de sprong naar Bashur, ?? Zei Jones. ?? Het was spannend, hoewel we niet wisten welke dreiging te verwachten was. ? Gelukkig realiseerde een echte Iraakse bedreiging nooit. Nog steeds hebben Knoll en Jones hun geweren gereinigd en hun Ghillie-pakken gehandhaafd, en ze werden versierd met stukken lapjes, snaren en lokale planten om met het platteland te mengen.

Ze hebben rond de klok gewerkt? Tot hun nek in de veiligheidsdienst banen die ze deden. Maar ze waren niet teleurgesteld.

?? Toen ik erachter kwam dat ik in Irak sprong, was ik gestoken? Zei Jones. Ik kan niet wachten om naar Irak te komen en mijn werk te doen. En dat is gewoon wat ik deed. Knoll was ervan overtuigd dat hij en Jones naar de bergen zouden kunnen gaan om een ​​vijand te stelen. Maar toen dat niet gebeurde, bleven ze hun krachtenbescherming.

?? Dat was ons grootste probleem, hoe dan ook ?? Knoll zei. ?? Maar als ze ons als snipers nodig hadden, dan zijn we klaar om elke bedreiging uit te schakelen die kan opduiken. ??