Wat is een veilige uitbetalingsratio voor gepensioneerden?

Terug in de late jaren 1990, kwam er een studie die sindsdien de "Trinity Study" is genoemd in de money management-industrie. Het is beroemd omdat het bewees, met alle academische nauwkeurigheid die normaal is gereserveerd voor wetenschappelijke tijdschriften, dat een portfolio met een intrekkingstempo van 4% bijna alle economische omstandigheden kan overleven, inclusief een nieuwe Grote Depressie. Dit werd de standaardaanname in bijna alle planningsvergaderingen, van kleine bankvertrouwensafdelingen tot grote particuliere vermogensfirma's die enorme vermogens beheren die zich over meerdere continenten uitstrekken.

De laatste tijd is er in de vermogensbeheerwereld een discussie gaande over de vraag of het 4% intrekkingspercentage meer acceptabel is, met een recente studie die aangeeft dat het echte, meer accurate cijfer 3% is . Met andere woorden, een belegger met $ 1, 000, 000 in zijn portefeuille wordt nu als roekeloos beschouwd als hij de voorheen veilige $ 40.000 in plaats van het nieuwe bedrag van $ 30.000 dat de welgestelde adviseurs bepleiten, naar beneden haalt.

Wie heeft gelijk? Waren ze al die jaren fout? Was 3% altijd het echte, betere nummer?

Een veilige uittredingsratio hangt af van de investeringskosten die u betaalt, zowel direct als indirect

Het antwoord is dat het antwoord te maken heeft met investeringskosten zoals adviseursvergoedingen, kostenratio's voor beleggingsfondsen en dergelijke. De mensen die pleiten voor het lagere uittredingspercentage van 3% gaan er vaak vanuit dat deze kosten ongeveer 1% van het nettovermogen uitmaken. Dat is een redelijke veronderstelling als u uw geld in financiële producten hebt of als u een adviseur gebruikt.

Voor onervaren beleggers kan die vergoeding van 1% hen veel hartverlangen en verlies besparen door hen een nuchter persoon te geven om ze vanaf de klif tegen te spreken wanneer markten 30% of 50% hebben verloren + van hun waarde in een korte periode, die ze hebben gedaan, en zullen blijven doen.

Maar voor degenen die verfijnd zijn en omgaan met hun eigen activaspreiding, inclusief rechtstreeks beleggen in aandelen of obligaties, creëert dit een misleidend beeld.

Neem mijn eigen huisportefeuilles. Mijn investeringsuitgaven als percentage van de activa zijn vrijwel onbestaande; veel lager dan de goedkoopste Vanguard-indexfondsen met een dieptepunt. Ze zijn minder dan een fractie van een fractie van een fractie van 1%. Het is omdat ik de neiging heb om geld op te stapelen, te wachten op een investering die ik leuk vind, een groot eigendomsbewijs te kopen en deze vervolgens jarenlang, zelfs tientallen jaren te parkeren. Ondanks dat ik nu in de dertig ben, zit ik nog steeds op aandelen van fabrikanten van pakkingen en bankholdings die ik kocht toen ik nog een tiener of een student studeerde. Afgezien van een eerste provisie, is er vrijwel geen omzet, aangezien ik mijn aandelen kies als langetermijnholdings in plaats van kortetermijnspeculaties.Er zijn dus geen belastingen omdat ik de macht van de latente belastingafhankelijkheid toesta om mijn netto rendement te verhogen. Mijn activagrootte is groot genoeg. Ik hoef niet veel van de kosten te betalen die veel andere investeerders doen, wat verdere schaalvoordelen oplevert.

Velen van jullie bevinden zich in dezelfde positie. Net als Jack MacDonald, Anne Scheiber, Grace Groner of de melkveehouder waar ik je ooit over heb verteld, leef je zuinig en koop je aandelen van je favoriete blue chipaandelen, waardoor je rijkdom vergaart in de tijd. Anders dan een paar kleine bewaarloon, betaalt u misschien helemaal niets.

Ik weet zeker dat een behoorlijke minderheid van u liever gebruik maakt van directe aandelenkoopplannen en DRIP's, zodat u nauwelijks kosten maakt! (Zelfs ik heb hiervan in mijn eigen gezin geprofiteerd en ze als leermiddel voor de jongste leden gebruikt.Degenen van jullie die nog nooit van hen hebben gehoord, zouden een paar minuten moeten nadenken over waarom ik de meeste herinvesteringsplannen voor dividenden leuk vind.) in deze situatie, met weinig of geen geld naar Wall Street of tussenpersonen, kan een portefeuille met vergelijkbare omvang de hogere opnamesnelheid ondersteunen en toch risico op wipe-out onder de meeste omstandigheden vermijden. Dat komt omdat u het geld dat naar professionals wordt verzonden, kunt houden.

Anderen van u betalen 2% of meer en lopen op een dag het risico om zonder geld te zitten, of op zijn minst een vermindering van uw koopkracht te ervaren, aangezien inflatie en belastingen de waarde van elke gegenereerde dollar beginnen te verminderen.

Veilige intrekking van de intrestvoet wordt beïnvloed door het type vermogensmix dat u bezit

Een andere overweging is het type activamix dat u onderhoudt. Overweeg een belegger die met pensioen gaat en de meeste van haar geld in onroerend goed genereert. De huren kunnen normaal gesproken met de tijd worden verhoogd, ervan uitgaande dat het pand in goede staat verkeert en een mooie buurt is. Zelfs als het grootste deel van de huurinkomsten wordt besteed, biedt het onroerend goed zelf een soort van natuurlijke inflatiehedge, omdat het in waarde stijgt en de huren kunnen stijgen zonder veel herinvesteringen. Obligaties zijn het tegenovergestelde. Met een obligatie krijgt u geen renteverhoging die u wordt uitbetaald, en de obligatie zelf zal ook niet veel afwezige speciale omstandigheden waarderen. Twintig jaar later zal een belegger die zwaar gewogen is op obligaties waarschijnlijk veel minder koopkracht hebben dan de vastgoedbelegger, uitgaande van identieke kostenstructuren en opnamepercentages.

Het definitieve vonnis? Het hangt er van af. Voor sommigen van jullie is 3% het veilige uittredingspercentage. Voor anderen is 4% het betere cijfer.