Wat is verhalende journalistiek?

Een meeslepende stijl van verhalen vertellen, narratieve journalistiek wordt gebruikt om lezers te boeien door ze in een verhaal te tekenen met meer details dan in traditionele nieuwsverhalen. Het is een populair formaat voor tijdschriften als The New Yorker en kan moeilijk te definiëren en te schrijven zijn.

De enige sleutel tot verhalende journalistiek is de waarheid. Hoewel het gemakkelijk kan zijn voor schrijvers om overdreven beschrijvend te worden in hun verhalen, moeten ze de feiten relateren en versiering vermijden.

Om deze reden is het een uitdagende vorm van journalistiek die oefening en een grote aandacht voor detail vereist.

Wat is verhalende journalistiek?

Narratieve journalistiek is een vorm van journalistiek. In tegenstelling tot gewone nieuwsverhalen - die lezers de basis bieden wie, wat, waar, wanneer en waarom van een verhaal - zijn verhalende nieuwsstukken langer en laten ze de schrijver toe meer elementen van proza ​​te gebruiken.

Verhalen die worden beschouwd als verhalende journalistiek verschijnen vaak in tijdschriften en stellen een verslaggever in staat om een ​​onderwerp op verschillende manieren te benaderen. De beroemde journalist Tom Wolfe is een van degenen die wordt gecrediteerd met baanbrekend gebruik van verhalende journalistiek.

• Harvard's Nieman Fellowship heeft een wisselende verzameling voorbeelden van verhalende journalistiek.
• The New Yorker is een tijdschrift dat bekend staat om het publiceren van de beste narratieve journalistiek.

Narratieve journalistiek is ook bekend als literaire journalistiek of lang-vormige journalistiek.

Wat bepaalt eigenlijk de narratieve journalistiek?

Er is veel discussie tussen professionele schrijvers over wat feitelijk de verhalende journalistiek definieert en hoe nuttig het is.

Het is een dunne lijn tussen het vertellen van verhalen en de waarheid.

Het verhalende verhaal moet alle nauwkeurigheid en feiten bevatten van elk nieuwsverhaal. Veel schrijvers hebben deze grens opgerekt en zijn gepakt en opgeroepen voor hun overdrijvingen. Alleen omdat je het rijk van het vertellen bereikt, wil nog niet zeggen dat je de waarheid kunt verzinnen.

Daarom zijn veel redacteuren nors.

Narratieven worden vaak geschreven op de manier van vertellen met zoveel details als een romanschrijver in een boek, alleen in een korter, non-fictief stuk. Ze omvatten het karakter van een persoon, plaats of ding en gebruiken beschrijvend proza ​​om de lezer in het verhaal te brengen, vaak met de bedoeling een gevoel uit te lokken.

Heel vaak is het punt van een verhaal om lezers een verhaal te geven waar ze zich mee kunnen identificeren, vragen op te roepen die misschien niet gemakkelijk te beantwoorden zijn, of op de een of andere manier tot nadenken stemmen. Door beschrijvende woorden probeert de schrijver een verhaal te maken met een doel en verhalen nemen vaak sterke onderwerpen aan zoals menselijke interesse, cultuur of geschiedenis.

Veel narratieve journalisten kiezen ervoor om zich onder te dompelen in hun onderwerp.Ze brengen misschien een maand op straat door om een ​​verhaal te doen over het leven van een dakloze moeder of om over de uithoeken van Amerika te wandelen en historische plaatsen met elkaar te verbinden die al lang vergeten zijn.

Hoewel het moeilijk te definiëren is, gaat de meest elementaire, verhalende journalistiek verder dan het presenteren van basisinformatie. Het probeert in het echte hart van het verhaal te komen zonder genotzuchtig te zijn.