Wat is een bankreserveringsverhouding?

Bankreserveratio's zijn centrale bankregels die de minimum kapitaalreserves bepalen die een commerciële bank moet aanhouden als een percentage van haar deposito's. De bankreserveratio wordt ook wel de kasreserveratio (CRR) of bankreserve-eis genoemd.

De bankreserveratio wordt vaak gebruikt als instrument voor het monetaire beleid, omdat de regelgeving de beschikbare middelen aanpast die banken moeten lenen.

Reserveverplichtingen zijn ook bedoeld om het banksysteem te beschermen tegen plotselinge liquiditeitsverlies dat kan voortvloeien uit een aantal financiële crises. Hoewel sommige landen, zoals de Verenigde Staten en Australië, geen reserveverplichtingen hebben, hebben andere landen, zoals Brazilië, 20 procent reserveverplichtingen, terwijl Libanon 30 procent reservevereisten heeft voor zijn banksysteem.

Beleggers moeten op de hoogte zijn van de verschillen in bankreserveratio's in verschillende landen en de neiging van hun centrale banken om deze aan te passen.

Effecten op het monetaire beleid

Veel westerse landen vermijden veranderende reserveverplichtingen, omdat dit een onmiddellijk liquiditeitsprobleem kan veroorzaken of banken een laag eigen risico kunnen aanhouden. Deze landen maken in plaats daarvan gebruik van open-markttransacties, zoals kwantitatieve verruiming, om hun monetaire beleid te implementeren. De reserveratio in de VS is vastgesteld op 10 procent voor transactiekosten en nul procent op termijndeposito's voor vele jaren.

Het gebruik van reserveratio's in het monetaire beleid komt vaker voor in opkomende markten. China heeft bijvoorbeeld reserveverplichtingen gebruikt als een middel om de inflatie te bestrijden, omdat het verhogen van de behoefte de beschikbare geldvoorraad vermindert. In feite had China de strategie uitgebreid gebruikt tijdens de wereldwijde economische achteruitgang in 2007 en 2010 om de kredietverlening aan te moedigen en ontmoedigen.

Laten we een voorbeeld bekijken van hoe de bankreservequote van invloed is op het monetaire beleid:

Een bank met $ 10 miljoen aan deposito's moet $ 1 miljoen aan reserves aanhouden, als de bankreserveratio 10 procent is, wat betekent dat alleen $ 9 miljoen is beschikbaar om uitgeleend te worden in de vorm van bankleningen. Het verlagen van de bankreserveratio heeft daarom de hoeveelheid geld die beschikbaar is om te lenen in het banksysteem verhoogd, en omgekeerd bij het verhogen van de bankreserveratio.

De effectiviteit van reserveratio's als instrument voor het monetaire beleid is discutabel, maar er bestaat weinig twijfel over dat het op de korte tot middellange termijn op zijn minst een matig effect op de markt heeft. Het gebruik van reserveratio's is echter grotendeels irrelevant geworden in de VS en vele andere ontwikkelde markten, omdat toezichthouders hen hebben afgestaan ​​ten gunste van kwantitatieve verruiming en meer indirecte beleidsinstrumenten. Deze alternatieven werden op grote schaal gebruikt tijdens de wereldwijde financiële crisis in 2008-2009 in de Verenigde Staten en Europa.

Effecten op aandelen en obligaties

Het effect van wijzigingen in de reserveratio op aandelen en obligaties is grotendeels het indirecte gevolg van wijzigingen in de rentetarieven. Hogere rentetarieven hebben de neiging om obligatiehouders te schaden, aangezien de rentetarieven omgekeerd evenredig zijn met de obligatiekoersen.

De aandelenmarkt neigt ook vaak om te reageren op een hogere rente, omdat het voor bedrijven duurder wordt om financiering te verkrijgen.

Het gevolg hiervan is dat het verhogen van reserveverplichtingen over het algemeen zowel aandelen als obligaties schaadt en dat het verlagen van reserveverplichtingen doorgaans aandelen en obligaties helpt. Hogere reserveverhoudingsvereisten komen over het algemeen tijdens tijden van inflatie, terwijl de lagere reservevereisten typisch tijdens deflationary tijden komen. Dit betekent dat aandelen al vaak hoger zijn dan historische waarderingen.

Bepaalde sectoren van de aandelenmarkt zijn mogelijk ook kwetsbaarder voor wijzigingen in de reserveratio. Met name hebben financiële instellingen de neiging te lijden wanneer de reserveratio wordt verhoogd, omdat zij minder leningen kunnen verstrekken en minder rente-inkomsten kunnen genereren. Het tegenovergestelde is waar als de reserveratio wordt verlaagd en er meer kapitaal wordt vrijgemaakt voor leningen en rentegenererende activiteiten.

Sommige landen betalen rente op bankreserve ratio's aan financiële instellingen, wat gunstig zou kunnen zijn afhankelijk van de geldende rentetarieven. De Federal Reserve van de Verenigde Staten betaalt vanaf 2015 een rente van 0,5% op bankreserves, die banken compenseert voor de verloren rentebaten.

Overwegingen voor beleggers

Internationale beleggers moeten rekening houden met wijzigingen in de reserveratio bij beleggingen in landen die reserveratio's hanteren als instrument voor het monetaire beleid, zoals China. Vaak kunnen beleggers veranderingen in bankreserveratio's voorspellen door te kijken naar de onderliggende macro-economische trends in de inflatie. Een land met stijgende inflatie kan risico lopen op een toename van de reserveratio's, terwijl een land met deflatie in staat zou kunnen zijn om de reserveverhoudingsvereisten te verlagen.

Beleggers kunnen zich tegen deze risico's indekken door ervoor te zorgen dat hun portefeuille in veel verschillende landen en regio's is gediversifieerd. Op die manier zal een ongunstige verandering in de reserveratio in één land geen dramatische impact hebben op de gehele portefeuille. Beleggers kunnen ook overwegen om hun blootstelling te verplaatsen naar sectoren die minder onderhevig zijn aan reserveratio's en weg van sectoren die mogelijk overbelicht zijn, zoals de financiële sector en commerciële banken.