Publieke verwachtingen van politieagenten

Freddie Gray. Eric Garner. Michael Brown. Walter Scott. Dit zijn slechts enkele van de vele namen die beroemd zijn geworden door het tragische gebruik van geweld door de politie. En ja, ongeacht waar men zich op de verdiensten van elk afzonderlijk geval kan bevinden, kunnen we elke en elke vorm van wetshandhavingsgerelateerde sterfgevallen met recht tragisch noemen.

Ze zijn tragisch omdat geen enkel kind opgroeit in de verwachting dat hij - en zeker niet wil - zijn leven verliest door toedoen van de politie.

En ze zijn tragisch omdat geen echte toegewijde politieagent - hoe streng, streng of rigide ook - op een bepaalde dag aan het werk gaat in de hoop iemand zijn leven te geven.

Steunt het publiek de politie?

Als Youtube, sociale media en nieuwsuitzendingen worden geloofd, verliezen de leden van het publiek in de Verenigde Staten het vertrouwen in wetshandhaving in het hele land. Hoewel het misschien van weinig troost is, is dit niet de eerste keer dat het geloof in de politie is afgenomen en zal het waarschijnlijk niet het laatste zijn.

De late jaren zestig en zeventig zagen een zeer vocale verontwaardiging tegen schijnbaar harde tactieken door de politie, alleen om dat respect terug te zien keren in de jaren tachtig. Het viel weer weg na het slaan van Rodney King in Los Angeles in de vroege jaren '90. Maar nogmaals, dat respect en geloof keerden terug en onmiddellijk na de terroristische aanslagen van 11 september 2001 kreeg de handhaving van de wet op alle niveaus vrijwel ongekende steun.

Voor al het gepraat over het publieke wantrouwen tegenover de politie, bleek uit een Gallup-peiling 2011-2014 dat 56 procent van de Amerikaanse bevolking in het algemeen nog steeds de politie hoog in aanzien staat en de op twee na hoogste aanwijzing van vertrouwen krijgt in een instelling achter het Amerikaanse leger en kleine bedrijven. Desalniettemin is het veilig om te zeggen dat er in sommige opzichten sprake is van een breuk tussen politie en hun gemeenschap.

Wat verwacht het publiek van politieagenten?

Dus wat kan ons beroep - en de sector van de strafrechtspleging - leren van de opkomst, de ondergang en de opkomst van steun voor politiewerk in onze gemeenschappen?

Uit woede over recente schietpartijen van de politie en voorbije overtredingen door officieren, kunnen we weten dat ons publiek verwacht dat we de minimale kracht gebruiken die nodig is om een ​​gebeurtenis tot een vreedzame afsluiting te brengen en dat, in het geval dat een politieagent geweld moet gebruiken , vooral dodelijke kracht, het zou duidelijk en ondubbelzinnig noodzakelijk moeten zijn om dit te doen.

Politie is een gevaarlijke taak

De politie begrijpt natuurlijk dat bijna elke ontmoeting met burgers vloeiend, dynamisch en potentieel gevaarlijk is. Hoewel het waar is dat de overgrote meerderheid van mensen die een politieagent op een willekeurige dag op het werk tegenkomt geen bedreiging kan vormen en niets anders dan compliantie kan bieden, kan die officier nooit weten of ze te maken hebben met dat ene individu dat vastbesloten om haar schade te berokkenen.

Ongeacht hoe goed bedoeld, politie kan hun eigen ergste vijand zijn

Ook het publiek en de experts weten dit, althans in het abstracte. Maar toen het woord van een politieman bijna alles was dat nodig was om te bepalen of zijn gebruik van geweld gerechtvaardigd was, zou de verspreiding van video-opnames - beginnend bij Rodney King en alleen maar van daaruit groeien - moeten komen tot het feit dat de foto gepresenteerd in die video's is niet altijd overeen gekomen met het eindrapport.

En hoewel het dwaas en onverantwoord zou zijn om te suggereren dat bedekkingen ooit functies waren van de standaardbedieningsprocedures van de dag, is het ook gemakkelijk te zien waarom en hoe sommige elementen van het publiek die mening kunnen hebben gevormd.

Waarom politie en publiek niet altijd op dezelfde pagina zijn

Al dit gepraat roept de vraag op: waar is de disconnect? Functionarissen begrijpen de ongelooflijke verantwoordelijkheid die ze hebben om te beschermen en te dienen, en de overgrote meerderheid van hen zijn geweldige mensen die het beroep van wetshandhaving hebben gekozen omdat ze het goede wilden doen om de juiste redenen.

De kwestie kan worden gevonden in de manier waarop zoveel politie-rekruten worden getraind in combinatie met het ongelukkige, maar bijna onvermijdelijke feit dat eens idealistische en enthousiaste officieren zo saai en ontevreden kunnen worden na jaren van interactie zo innig met misdaad en menselijke tragedie.

Omdat politiemannen zeer waarschijnlijk gevaarlijke personen tegenkomen als een noodzakelijk onderdeel van het werk, worden zij vanaf de eerste dag op de juiste manier onderwezen - en dit wordt hun hele loopbaan versterkt - dat hun belangrijkste doel is om thuis te komen aan het einde van hun diensten.

Dit soort training en cultuur geeft correct het belang van officierveiligheid aan de nieuwe politie, maar laat een kritische component achterwege, en dat is de hiërarchie van verantwoordelijkheidsfunctionarissen voor de veiligheid van iedereen.

Bij het reageren op of het onderzoeken van een situatie, zijn respondenten bezorgd over de veiligheid van de slachtoffers, getuigen en onschuldige omstanders, eerst hun eigen veiligheid als tweede en ten slotte over het onderwerp, verdachte of overtreder-derde. Maar ze moeten zich wel zorgen maken om de veiligheid van de verdachte.

Het echte doel van wetshandhaving

Elke officier zou gefocust moeten zijn op het veilig thuiskomen aan het einde van haar dienst. Maar zoals Sir Robert Peel voor het eerst in zijn politiewerkprincipes tot uitdrukking bracht, is het echte doel van wetshandhaving het verkrijgen van vrijwillige naleving van de wet.

Functionarissen kunnen dit concept toepassen in hun dagelijkse interacties door het als hun doel te stellen ervoor te zorgen dat iedereen in de politie thuiskomt (of een gevangenis, een psychiatrische instelling of een andere geschikte locatie waar nodig) aan het einde van de interactie.

Hoe kunnen officieren dit doel dan bereiken en hun veiligheid waarborgen? Ten eerste, begrijp dat er geen 100 procent oplossing is. Wat er ook gebeurt, er zijn en blijven mensen die officieren zullen dwingen om geweld te gebruiken, tot en met dodelijke kracht, ongeacht wat de officier doet.In die gevallen moeten functionarissen ter wille van het publiek en de politie niet aarzelen actie te ondernemen om een ​​bedreiging zo snel en efficiënt mogelijk te bestrijden.

Echter, te veel officiers vergeten hun training en bevinden zich op plaatsen waar geweld snel hun enige optie wordt. Dit kan worden gezegd van vele, zo niet alle, recente gevallen van zogenaamd politiegeweld dat de bron is geweest van dergelijke verontwaardiging.

Ongeacht welke politieacademie een officier bijwoont, ze zal zeker de basisprincipes van officierveiligheid worden bijgebracht, met name om zichzelf in een positie van fysiek en psychologisch voordeel te houden om onmiddellijk zelfs te verslaan als een gedachte van verzet door het gebruik van afstand, dekking, aanwezigheid bevelen en professioneel gedrag. Het gaat hier niet om het vermijden van geweld, maar om zoveel mogelijk de noodzaak te elimineren om ermee te beginnen.

Tijd voor politie om terug te gaan naar de basis

Het simpele feit is dat het publiek vraagt ​​om een ​​verandering in de manier waarop de politie zaken doet. Het goede nieuws is dat dit geen grote verandering in cultuur of zelfs training vereist. Integendeel, het betekent een verandering in nadruk.

Officieren en afdelingen benadrukken al de tactiek boven gematigdheid. Dat, in combinatie met de nadruk op officieren die terugkeren naar hun oorspronkelijke opleiding in tegenstelling tot de aangeleerde gewoonten en gedragingen die ze hebben opgedaan, kan de ware toewijding van de politie aan het publiek aantonen. Dit kan op zijn beurt helpen een nieuw tijdperk van publieke steun voor wetshandhaving in te luiden.