Michelle Cochran en de helden van HiCaliber Horse Rescue

Noot van de redactie: Een van de duizenden bedrijven die ik op Facebook volg, is HiCaliber Horse Rescue in San Diego County, Californië. Ik heb de oprichter van HiCaliber, Michelle Cochran, nog nooit ontmoet, maar voel me alsof ik haar mijn hele leven heb gekend. Haar levensverhaal lijkt sprekend op mijn eigen weg, maar daardoor voel ik me niet verbonden met haar en haar organisatie. Het zijn haar berichten, updates en video's die rijk zijn aan aangrijpende momenten, liefdesverdriet en een combinatie van ongefilterde eerlijkheid en menselijke hilariteit die me trekt, en haar bijna 7 500 volgers om te zien hoe 'onze' paarden het doen.

Met soms brutale (maar heerlijke) transparantie nodigt ze ons uit om het goede, het slechte en het lelijke te zien en daarbij voelen we ons een deel van het verhaal - een verhaal we voelen ons dan gedwongen om te helpen schrijven door erbij betrokken te raken.

We zetten onze helden en heldinnen op pedaalkrukken, maar proberen dat met Michelle te doen en zij zal je vertellen dat ze liever in de modder dan in de loft ligt. Ondanks dat ik een opvallend mooie vrouw ben, heb ik nog nooit een "glamourshot" gezien in haar updates - je zult echter zien dat Michelle en haar team bedekt zijn met paardenpoep, modder, gescheurde broeken, druipende make-up en er verfomfaaid uitzien. Het gaat over de paarden, het HiCaliber-team, de donoren, niet over haar, en ze laat ons dat nooit vergeten.

Ze leert ons dat sterke vrouwen pijn lijden. Ze strompelen en vallen in momenten van zwakte uiteen, net als de rest. Maar ze gaan weer omhoog en als ze dat doen, bewegen bergen.

En nu ben ik blij om Michelle's gedachten met u te delen over waarom u een vangnet en een ondersteunende raad nodig heeft om het succes van uw non-profitorganisatie te waarborgen.

# # # # # # # #

Redding is moeilijk. De hoogtepunten zijn hoogtepunten en de dieptepunten zijn laag. Het zuigt het leven recht uit je af. Net als je denkt dat je niet meer verder kunt, vind je een tweede wind en duw je verder.

Ik had een meltdown op de parkeerplaats van The Yellow Deli vandaag. Ik zat daar te snikken, wachtend op ons eten - ik was veel te moe om te koken … voor de zevende dag op rij.

De omvang van de zaak Fallen Horses heeft me eindelijk geraakt.

[Toegevoegd door redacteur ter verduidelijking: Op Valentijnsdag 2015 nam HiCaliber 31 paarden in ontvangst die bijna allemaal in ernstige staat verkeerden. De paarden behoorden tot een andere organisatie (Fallen Horses Rescue) die het geld ontbeerde om goed voor de paarden te zorgen. Het team van HiCaliber deed dat redders doen: ze verzamelden het dorp en namen de enorme taak en financiële last op zich om te zorgen voor wat letterlijk neerkwam op een grote kudde paarden, die allemaal niet gezond waren .]

--1 ->

In 2002 begon ik met het privé redden van paarden. Ik had geen Facebook-pagina, geen crew, geen drama en geen zin om 'groot' te worden. Dr. Grove, een dierenarts die mijn passie voor paarden deelt, en ik deed ons ding - paarden in nood zouden bij mij komen, hij zou hen behandelen en ik zou ze thuis vinden. Noem het redding, flipping, trading - wat je ook wilt, maar de behoeften van de paarden, al was het maar één of twee per jaar, kwamen altijd eerst.

In 2010 leed ik hoofdletsel en ik werd nooit vrijgemaakt om weer aan het werk te gaan als dierencontrolebeambte. Ik vertraagde mijn operatie maar had ontkenning van mijn situatie.

Mijn paarden en kinderen waren alles wat ik nog over had. In augustus 2012 had ik geen geld meer, geen hooi en had ik een balans met Dr. Grove die door het dak ging. Ik was in m'n hoofd.

Ik heb mijn trots ingeslikt en op 22 augustus 2012 plaatste ik deze advertentie op Craigslist (ja, ik heb het nog steeds):

Ik ben in Escondido, een pasgetrouwde moeder die herstelt van een hersenbeschadiging. Ik heb er moeite mee gehad om mijn paarden te houden met de wetenschap dat dingen uiteindelijk zullen veranderen. Ik heb ze altijd voor mezelf gevoerd, maar één ontbrekende cheque stuurde me naar een staartwenteling. Ze hebben nog geen maaltijd gemist. Ze zijn dik en gelukkig, ik ben gewoon op mijn laatste baal en ben in paniek. Ik beloof je, ik ben geen nalatige eigenaar of een bedrieger. Gewoon vechten om vast te houden aan mijn baby's. Hoe dan ook, ze eten alfalfa. EDD zwoer dat mijn cheque hier zaterdag zou zijn. Ik ga door een baal per dag, maar alles zal helpen. Ik heb alles van waarde te koop en verpand vandaag mijn trouwring.

Ik beloof het je, ik zal je ofwel terugbetalen of vooruit betalen.

Een vrouw genaamd Ansley Marlow antwoordde. Ze reed me hooi, we klikten erop, ze kwam dagelijks opdagen en hielp me wanneer ik niemand anders had.

Ze was Facebookwijs, kende de in's en out's van redding en ze zag iets in me, zelfs als ik dat niet deed. Ik zou proberen op te geven, omrollen en de handdoek in de ring gooien. Ze zou me niet toestaan. Ze wist dat er iets groters was.

Ze overtuigde me om een ​​paard met haar te redden - Ben - een magere oude kerel. Ze bood aan hem te financieren en te helpen met werk als ze mijn boerderij gewoon kon gebruiken. Samen hebben we Ben, Ringo en talloze weidegrote paarden gered. Ze gaf me opnieuw een doel.

Terwijl mijn kleine project destijds HiCaliber heette (genoemd naar mijn eerste reddingspaard), leek het niet veel op deze enorme operatie die we nu kennen als HiCaliber Horse Rescue. Je moet ergens beginnen, toch?

Dus wat is mijn punt?

Mijn punt is: ik ben in Traci geweest, de president van Fallen Horses, schoenen. Ik was gehandicapt, medicinaal, scheidend, brak, overweldigd en moe. Ik wilde zo graag dat ik aan mijn afbrokkelende dromen vasthield. Gelukkig had ik niet alles op Facebook dat me worstelde.

Het verschil is dat ik om hulp vroeg … en het zoog openbaar in het openbaar … maar het werd aangeboden en ik accepteerde het. Ik nam die hulp en ik beloofde het vooruit te betalen.

Ik heb niet alle antwoorden. Ik verpest de hele tijd dingen op. Ik ben slecht in organiseren, ik ben deadlines vergeten, ik mis berichten en laat ballen vallen.

Ik ben een mens. Dat zijn we allemaal.

Als redder ben ik verdrietig om Traci. Ik kan me niet voorstellen waar ze doorheen gaat. Ik ben teleurgesteld dat haar team haar onder de bus gooit. Ze waren allemaal verantwoordelijk. Ze had in staat moeten zijn om privé te worstelen en te weten dat haar bord de stukken zou oppikken tot ze terug was. Zelfs als er leugens en bedrog zouden zijn, zelfs als ze de vreselijke persoon is die velen beweren, had haar team daar moeten zijn geweest, had om hulp moeten vragen, had eerder moeten ingrijpen. Als het niet voor Traci is, voor de paarden. Wat daar gebeurde was crimineel en haar troepen sprongen samen.

Ik weet hoe het is om op je dieptepunt te zijn. Ik ben er vaker geweest dan je weet. Ik ben er de afgelopen zes maanden geweest … maar jullie hebben het nooit geweten omdat mijn team me droeg als ik niet verder kon.

Ze kwamen opdagen, verzorgden de paarden en wisten dat ik mezelf zou oppoetsen en meteen weer bovenop zou komen.

We hebben allemaal die momenten in redding en in het leven. Het is prima om te strijden, maar uit medelijden geef je jezelf en de dieren in je bezit een vangnet. Bouw een team van ongelooflijke mensen zoals Christina - die vandaag naar de winkel ging om voedsel voor mijn gezin te halen, dus dat hoefde ik niet.

Bouw een team van Bree's die me deze week een schoonmaakster hebben geboekt, omdat ze wist dat de stress die deze zaak met zich meebracht, geen tijd liet om te stofzuigen. Een team van Bev en Richie's die mijn kinderen meenemen en grootouders spelen zodat moeder kan rusten. Een team van Niki's die me laat huilen en domme dingen zeggen als "Ik wil dit niet meer doen", wetende dat ik net ben uitgegeven en de uitputting de beste van mij heeft gekregen.

Ik ben er zeker van dat er mensen zijn die me zullen slaan omdat ze mijn team die dingen laten doen, maar misschien als meer mensen een rally zouden maken rond Traci en haar een beetje hulp zouden bieden, zouden die paarden niet in de positie zijn beland zij deden.

Ik was toen niet bang om hulp te vragen en ik ben niet zo trots om het nu te accepteren.

Redders, blijf gezond. Rust uit. Laat mensen je helpen. Ik rende mezelf deze week de grond in. Het landde me nergens, maar op de parkeerplaats van The Yellow Deli met snot en tranen over mijn wangen.

Bedankt aan mijn vrienden en teamleden die me vandaag tegen de muur hebben zien slaan en hebben uitgestoken.

Bedankt aan Ansley (en Jim) die die e-mail in 2012 heeft beantwoord.

Dank aan onze supporters, die ons in beweging houden. We weten dat je naar onze Facebook-pagina komt om de redding van paarden te ondersteunen … maar soms red je ons ook.

-Michelle

----------------------------------------- < Op Valentijnsdag 2015 nam HiCaliber Horse Rescue 31 uitgehongerde en uitgemergelde paarden mee uit de nu afbrokkelende Fallen Horses Rescue. Dit was een enorme logistieke taak en de financiële last van de zorg voor wat neerkomt op een grote kudde paarden, die geen van allen gezond waren bij hun inname, zal lang blijven nadat de mediastorm rondom deze zaak is uitgestorven.

Om de enorme kosten die aan deze zaak verbonden zijn te helpen ondersteunen, of om een ​​van de vele paarden te sponsoren, ga naar www.hicaliber. org / doneer of stuur donaties via PayPal naar: hicaliberhorses @ yahoo. com.

Maak verbinding met HiCaliber

Website: www. HiCaliber. org

• Facebook: HiCaliber Horse Rescue