Gegarandeerde schuldverplichtingen en de kredietcrisis

Ergens vroeg in 2007 begon een van de meer complexe en controversiële hoeken van de bondwereld te ontrafelen. Tegen maart van dat jaar waren de verliezen in de markt voor collateralised debt obligations (CDO's) verspreid, waardoor hoogrisico hedgefondsen werden verpletterd en angst door de vastrentende wereld verspreidde.

De kredietcrisis was begonnen.

Wanneer de laatste geschiedenis van de crisis is geschreven, is het waarschijnlijk dat we een beter idee krijgen van precies wat er fout is gegaan.

Maar nu lijkt het duidelijk dat de onrust van de wereldwijde schuldmarkten niet zoveel begon op de woningmarkt als in de CDO-markt van 2007.

Wat is een verplichte schuldverplichting?

Dus wat is precies een CDO? En hoe kan iets dat uw gemiddelde Amerikaan nog nooit van gehoord heeft, zelfs zo veel problemen veroorzaken voor de economie?

Het is makkelijker om die vragen te stellen dan het is om ze te beantwoorden. Maar laten we het proberen.

Overeengekomen schuldverplichtingen werden in 1987 opgericht door bankiers van Drexel Burnham Lambert Inc. Binnen tien jaar werden de CDO's een belangrijke kracht geworden in de zogenaamde derivatenmarkt, waarbij de waarde van een derivaat "afgeleid" is van de waarde van andere activa. Maar in tegenstelling tot wat redelijk eenvoudige derivaten, zoals opties, oproepen en credit default swaps, waren CDO's bijna onmogelijk voor de gemiddelde persoon om te begrijpen. (Heck, toen ik een redacteur bij Bloomberg News was, leidde mijn baas ons op een reeks vergaderingen met Wall Street insiders in een poging, grotendeels mislukt, om iemand te krijgen om de meer boze hoeken van de derivatenmarkt aan ons te verklaren.)

En daarin was het probleem.

CDO's waren niet echt. Ze waren constructies. En men zou kunnen betogen, ze waren constructies gebouwd op andere constructies.

In een CDO heeft een beleggingsbank een aantal activa verzameld - vaak met hoge rendementen, hypotheekrondende effecten, credit-default swaps en andere high-risk, high yield producten uit de vastrentende markt.

De beleggingsbank creëerde vervolgens een bedrijfsstructuur - de CDO - die de kasstromen uit die activa zou verdelen aan beleggers in de CDO.

Dat klinkt simpel genoeg. Maar hier is de vangst: CDO's werden verkocht als beleggingen met een bepaald risico en beloning. Met andere woorden, als u er een hebt gekocht, zou u weten hoeveel terugkeer u zou kunnen verwachten in ruil voor het risico op uw kapitaal. De beleggingsbanken die de CDO's creëren, hebben ze gepresenteerd als beleggingen waarin de belangrijkste factoren niet de onderliggende activa waren. In plaats daarvan was de sleutel tot CDO's het gebruik van wiskundige berekeningen om de kasstromen te creëren en te verdelen.Met andere woorden, de basis van een CDO was geen hypotheek, een obligatie of zelfs een afgeleide - het waren de statistieken en algoritmen van quants en handelaren. In het bijzonder is de CDO-markt in 2001 met de uitvinding van een formule genaamd de Gaussische Copula, die het gemakkelijker maakt om snel CDO's te betalen, opgeschoven.

Maar wat de grote kracht van CDO's lijkt te zijn - complexe formules die beschermd zijn tegen risico's, met een hoge rendement - bleken onjuist te zijn. Omdat zo vaak op Wall Street gebeurt, hebben we de harde manier geleerd dat de slimste mannen in de kamer vaak behoorlijk dom zijn.

Downhill Slope

Begin 2007 begon Wall Street de eerste tremors in de CDO wereld te voelen. De standaardwaarden stegen op de hypotheekmarkt. En veel CDO's bevatten derivaten die op hypotheken zijn gebouwd - inclusief risicovolle, subprime hypotheken.

Hedgefondsbestuurders, handels- en investeringsbanken en pensioenfondsen, die allemaal grote kopers van CDO's waren, vonden zich in de problemen. De activa in de kern van CDO's gingen onder. Belangrijker nog, de wiskundemodellen die beleggers tegen risico zouden beschermen, werkten niet.

Complicerende zaken waren dat er geen markt was om de CDO's te verkopen. CDO's worden niet verhandeld op uitwisselingen. CDO's zijn niet echt gestructureerd om helemaal te verhandelen. Als u één in uw portefeuille had, was er niet veel wat u kon doen om het te lossen.

De CDO-managers waren in een gelijke band.

Terwijl angst begon te verspreiden, begon ook de onderliggende activa van CDO's te verdwijnen. Plotseling was het onmogelijk om de swaps, subprime-mortgage-derivaten en andere effecten die door de CDO's werden gehouden te dumpen.

The Fallout

Begin 2008 is de CDO-crisis gemoderfeerd in wat we nu de kredietcrisis noemen.

Toen de CDO-markt instortte, trok veel van de derivatenmarkt daarmee mee. Hedge funds gevouwen. Beleggingsbureaus, die Wall Street niet van de gevaren waarschuwden, zagen hun reputaties ernstig beschadigd. Banken en makelaarshuizen bleven scrambelen om hun kapitaal te verhogen.

In maart 2008, iets meer dan een jaar na de eerste indicatoren van problemen in de CDO-markt, is het ondenkbare gebeurd. Bear Stearns, een van Wall Street's grootste en meest prestigieuze bedrijven, viel ineen.

Uiteindelijk heeft de uitval verspreid tot het punt dat obligatieverzekeringsmaatschappijen hun credit ratings hebben verlaagd (creëren van een andere crisis op de obligatiemarkt); staatsautoriteiten dwingen een verandering in hoe de schulden worden beoordeeld, en sommige van de grotere spelers op de schuldmarkten hebben hun inzet in het bedrijf verminderd of het spel volledig verlaten.

In het midden van 2008 was het duidelijk dat niemand veilig was. Naarmate het stof zich vestigde, begonnen de accountants de schade te beoordelen. En het werd duidelijk dat iedereen - zelfs degenen die er nooit in geïnvesteerd was - het prijs zouden betalen.