Korting op de aandelenmarkt tijdens een tragedie: Is het niet-Amerikaans - Deel 2

Opmerking: dit is deel twee van een serie

Het was vijf dagen voor de uitwisselingen besloten om opnieuw te openen, en in die tijd was er een constante oproep in chatrooms, op berichtborden , en van de sprekende hoofden op tv over hoe mensen de beurs zouden moeten kopen om hun patriottisme te tonen. Ik ben het niet eens.

In de markt 17 september ^th met een lange enige vooroordeel trad er niet op. Er waren sterke emoties die me drijven om te verhandelen, maar de handel zelf, zoals altijd, moest zo vrij van emotie zijn als mogelijk.

Als er korte kansen waren, zou ik ze nemen.

Korte verkoop heeft plaats zolang de effectenbeurzen hebben. Het is de boogey man die elke paar jaar wordt uitgestoten als de oorzaak van alles van prijsmanipulatie tot marktcrashes. Er zijn pogingen om het te verbieden en er zijn kortlopende verbods ingesteld, maar het is nooit weg gegaan, omdat het onderdeel uitmaakt van de mechanica, de stof die je zou kunnen zeggen, van de aandelenmarkt.

Onze markten bestaan ​​op het kopen, verkopen en verkopen. U mag geen kortverkoop houden, en u kunt weigeren om daaraan deel te nemen, maar als u het niet als een cruciaal onderdeel van een vrijhandelde markt erkent, erkent u geen puur kapitalisme, een echt Amerikaanse inspanning.

Ik heb een aantal short day trades op de 17 ^th genomen, evenals een aantal langetermijnbezitjes, vooral in de luchtvaartmaatschappijen. Ik heb de dag een goede winst gemaakt, en ik heb er geen schuld van gehad.

In feite voelde ik me er goed van. Ik voelde dat dit mijn persoonlijke reactie was op de terroristen die dood, vernietiging en terreur veroorzaakten, op een schaal die eerder ondenkbaar was. Dat heb ik allemaal genomen en op de meest Amerikaanse manier maakte het een beetje positief daaruit.

Die avond liep ik naar mijn achtertuin.

Ik was aan het denken over de gebeurtenissen die met onze provincie waren gebeurd. Hoe was voor het eerst in mijn leven ons land in oorlog. Niet het soort oorlog dat ik op zoveel films van de week van mijn jeugd heb gezien, maar een nieuw soort oorlog. Een oorlog die ik vreesde, zou nog steeds aan de gang zijn als ik dood en weg was en mijn kleinkinderen volwassen zijn.

Ik dacht aan een soortgelijke nacht, net zes dagen eerder. Hoe keek ik naar de lucht en hoorde het geluid van straalvliegtuigen overhead. Hoe een chill ging door mij, omdat ik me realiseerde dat de enige vliegtuigen in de lucht in die tijd oorlogsvliegtuigen waren. Warplanes bemand door dappere mannen en vrouwen die mij en mijn familie beschermden en mijn vermogen om op een vrije markt te verhandelen. Ik weet niet waarom, maar op dat moment schaamde ik me als een lafaard die een klein risico had om een ​​theoretische overwinning te behalen, terwijl anderen het ultieme risico nemen om een ​​echte overwinning te behalen.

De volgende dag nam ik al het geld dat ik de dag ervoor maakte, verdubbelde het en gaf het aan de families van NYC brandweerlieden. Het lijkt net als het juiste ding om te doen. Sindsdien ben ik nog nooit vergeten dat de markten die ik zo veel van hou en zo goed voor mij zijn, uiteindelijk een abstractie zijn. Ze emuleren hoogten en laagtepunten, en pijn en plezier alleen door de emoties die we aan hen toeschrijven en dat kan nooit verwarren worden met het echte leven.

Klik op deze link om het eerste artikel van deze serie te lezen.

Zoals wat je leest? Meer willen? voor meer voorraad investeren inzichten.

Fotokrediet: Kutay Tanir / Digital Vision / Getty Images