Te groot om te falen: definitie, voorbeelden, banken

Definitie: Te groot om te falen betekent dat een bedrijf zo essentieel is voor de wereldeconomie dat het falen ervan catastrofaal zou zijn. Big verwijst niet naar de grootte van het bedrijf. In plaats daarvan betekent het dat het zo verbonden is met de wereldeconomie dat het falen ervan een grote gebeurtenis zou zijn.

De Bush-administratie heeft deze frase gepopulariseerd tijdens de financiële crisis van 2008. Het beschrijft waarom het sommige bedrijven moet redden om economische ineenstorting te voorkomen.

Dit waren onder meer financiële ondernemingen die afgeleide producten hadden gebruikt om een ​​concurrentievoordeel te behalen toen de economie floreerde. Toen de woningmarkt instortte, dreigden hun investeringen hen te laten bankroeteren. Dat is wanneer ze te groot werden om te falen.

Voorbeelden van te grote banken om failliet te gaan

De eerste bank die te groot was om te falen was Bear Stearns. In maart 2008 leende de Federal Reserve $ 30 miljard aan JP Morgan Chase om de failliete investeringsbank te kopen. Bear was een kleine bank maar zeer bekend. De Fed vreesde dat het falen van Bear het vertrouwen in andere banken zou vernietigen.

Lehman Brothers was een investeringsbank. Het was geen groot bedrijf, maar de impact van het faillissement was alarmerend. In 2008 zei minister van Financiën Hank Paulson nee tegen de reddingsoperatie en werd faillissement aangevraagd. De daaropvolgende maandag liet de Dow 350 punten vallen. Tegen woensdag raakten de financiële markten in paniek. Dat bedreigde de nachtelijke leningen die nodig waren om bedrijven draaiende te houden.

Het probleem ging verder dan wat het monetaire beleid zou kunnen doen. Dat betekende dat een bailout van $ 700 miljard nodig was om de grote banken te herkapitaliseren.

Citigroup ontving een cash infusie van $ 20 miljard van Treasury. In ruil daarvoor ontving de overheid $ 27 miljard aan preferente aandelen, wat 8 procent jaarlijks rendement opleverde. Het kreeg ook warrants om niet meer dan 5% van Citi's gewone aandelen te kopen voor $ 10 per aandeel.

De investeringsbanken Goldman Sachs en Morgan Stanley waren ook te groot om te falen. De Fed heeft hen gered door ze commerciële banken te laten worden. Dat betekende dat ze konden lenen van het kortingsvenster van de Fed. Ze zouden kunnen profiteren van de andere garantieprogramma's van de Fed voor retailbanken. Dat was het einde van het tijdperk van investment banking dat beroemd werd door de film 'Wall Street'. De jaren 80 mantra, "Hebzucht is goed", werd nu gezien in zijn ware kleuren. De hebzucht van Wall Street leidde tot pijn van de belastingbetaler en huiseigenaar.

Fannie en Freddie hypotheekbedrijven

De hypotheekreuzen, Fannie Mae en Freddie Mac, waren echt te groot om te falen. Dat komt omdat ze vóór eind 2008 90 pecent van alle woninghypotheken hebben gegarandeerd. De Schatkist onderschreef $ 100 miljoen in hun hypotheken, waardoor ze feitelijk weer eigendom van de overheid werden. Als Fannie en Freddie failliet waren gegaan, zou de woningmarkt zijn ingestort.Dat komt omdat banken niet zouden lenen zonder overheidsgaranties.

AIG Insurance Company

De American International Group was een van 's werelds grootste verzekeraars. Het merendeel van haar activiteiten bestond uit traditionele verzekeringsproducten. Toen het in credit default swaps kwam, kwam het in de problemen. Deze swaps verzekerden de activa die bedrijfsleningen en hypotheken ondersteunden.

Als AIG failliet zou gaan, zou dit leiden tot het falen van de financiële instellingen die deze swaps kochten.

AIG's swaps tegen subprime-hypotheken duwden het op de rand van een faillissement. Omdat de aan de swaps gekoppelde hypotheken in gebreke waren gebleven, werd AIG gedwongen miljoenen in kapitaal bijeen te brengen. Toen de aandeelhouders de situatie te pakken kregen, verkochten ze hun aandelen, waardoor het nog moeilijker werd voor AIG om de swaps te dekken. Hoewel AIG over voldoende activa beschikte om de swaps te dekken, kon het ze niet verkopen voordat de swaps te wijten waren. Dat liet het zonder de contanten betalen aan de swap-verzekering. (Bron: "U. S. om AIG over te nemen", The Wall Street Journal, 17 september, 2008).

De Federal Reserve verstrekte een lening van $ 85 miljard aan twee jaar aan AIG om de wereldeconomie nog meer te benadrukken. In ruil daarvoor ontving de overheid 79,9 procent van het eigen vermogen van AIG en het recht om het management te vervangen.

Het kreeg ook een vetorecht voor alle belangrijke beslissingen, waaronder de verkoop van activa en de betaling van dividenden. In oktober 2008 heeft de Fed Edward Liddy ingehuurd als CEO en voorzitter om het bedrijf te leiden.

Het plan was voor de Fed om AIG te verbreken en de stukken te verkopen om de lening terug te betalen. Maar de beursval in oktober maakte dat onmogelijk. Potentiële kopers hadden extra geld nodig voor hun balans. Het ministerie van Financiën kocht $ 40 miljard aan AIG-preferente aandelen van zijn Capital Repurchase Plan. De Fed heeft $ 52 gekocht. 5 miljard door hypotheek gedekte waardepapieren. Dankzij de fondsen kon AIG zijn credit default swaps rationeel afbouwen, waardoor het werd gespaard en een groot deel van de financiële sector instortte. Zie AIG Bailout voor meer informatie.

Einde Te groot om te falen

De Dodd-Frank Wall Street Reform Act was de meest uitgebreide financiële hervorming sinds de Glass-Steagall Act. Het probeerde de financiële markten te reguleren en een nieuwe economische crisis minder waarschijnlijk te maken. Het heeft de Financial Stability Oversight Council opgericht om te voorkomen dat meer banken te groot worden om te falen. Hoe? Het ziet uit naar risico's die de hele financiële sector betreffen. Het houdt ook toezicht op niet-bancaire financiële ondernemingen zoals hedgefondsen. Als een van deze bedrijven te groot wordt, kan het aanbevelen dat ze worden gereguleerd door de Federal Reserve. De Fed kan het vragen om zijn reserveverplichting te verhogen.

De Volcker-regel, een ander deel van Dodd-Frank, helpt ook om te groot te worden om te falen. Het beperkt de hoeveelheid risico die grote banken kunnen nemen. Het verbiedt hen om voor hun winst in aandelen, grondstoffen of derivaten te handelen. Ze kunnen dit alleen doen namens hun klanten of om bedrijfsrisico's te compenseren.